DELÜVİUM (lat. deluo – yumaq), d e ­l ü v i a l  ç ö k ü n t ü l ə r – aşınma məh­sullarının dağ yamaclarının yuxarı hissələ­rindən yağış, yaxud qar suları vasitəsilə, həmçinin ağırlıq qüvvəsi, qruntun axıcılığı və s.­-nin təsirilə aparılaraq dağ yamacla­rının aşağı hissələrində və ətəklərində çökdürülməsindən əmələ gələn çöküntü. Kontinental çöküntülərin genetik növü kimi ilk dəfə 1888 ildə akad. A.P.Pavlov tərə­ findən ayrılmışdır. Kollüviumun tərkib hissəsi kimi baxılır. Bitki örtüyündən məhrum semiarid iqlim vil.-­lərində geniş yayılmışdır. Yüksəkliklərin, çay dərələrinin, terrasların maili yamaclarında delüvial şleyflər yaradır. Aşınma qüvvəsi, süxurların litoloji tərkibi və s.-­dən asılı olaraq D. müxtəlif ölçülü olur (gil və qumdan iri valunadək). Petroqrafik tərkibi altda yatan köklü süxurlardan fərqlənir; dağın yüksək yamacları və zirvəsindəki süxurlara oxşar olur. D. üçün yamaca paralel laylanma xarakterikdir; altda iri dənəli, orta zonada nisbətən xırda, üstdə incə dənəli qırıntı materialları toplanır. D.­-un qalınlığı üst və alt hissələrdə 1–2 m­ə, orta hissədə 10– 15 m­-ə çatır. Qızıl, qalay, volfram, tantal, niobium, almaz və s. səpinti yataqlarının çoxu D.­-la əlaqədardır. D.­-un gillicəli növlərindən kərpic istehsalında istifadə edilir. D.­-un öyrənilməsi Dördüncü sis­temin (dövrün) iqlim­stratiqrafik şkalasının araşdırılmasında böyük əhəmiyyət kəsb edir.