ETİMOLÓGİYA (qәdim yun. ἔτυμον – hәqiqәt + ... logiya) – 1. Ayrı-ayrı sözlәrin, morfemlәrin mәnşәyini vә tarixini öyrәnmәklә  mәşğul  olan  dilçilik  şöbәsi. 2. Söz vә morfemlәrin mәnşәyi vә Yalan (çı) E. – başqa dillәrdәn alınma sözlәrin vә ya ana dilinә mәxsus sözün etimoloji tәrkibi haqqında sәhv, yanlış mülahizә; xalq E.-sı – sözlәrin mәnşәyini elmi şәkildә tәdqiq etmәk әvәzinә, onların daxili formasını sәrbәst, ixtiyari şәkildә şәrhetmә; paronimik attraksiya.

Tarixәn “E.” termini “morfologiya” mәnasında işlәdilmiş, dil vahidlәrinin quruluşu haqqında tәlim kimi başa düşülmüşdür. E.-nın tarixi çox qәdimdir. Hәlә e. ә. 6 әsrdә yunan filosofları sözlәrin E.-sı ilә mәşğul olmuşlar. Bu elmin banisi Platon sayılır. 13 әsrdә R. Bekon, 18 әsrdә Leybnis (habelә Rask, Pott, Kursius, Fiki) bu elmin inkişafı üçün çox iş görmüşlәr. E.nın elmi әsasları yalnız müqayisәli-tarixi dilçilik meydana gәlәndәn sonra müәyyәn edilmişdir. Bu dilçilik (xüsusilә gәnc qrammatiklәr) sәs dәyişmәlәrinin qanunauyğunluqlarını, analogiyaları, sözalmanın elmi әsaslarını işlәyә bilmişdir.

“E.” termini dilçilikdә nisbәtәn daha dar mәnada – ayrı-ayrı sözlәrin mәnşәyi anlamında da işlәdilir. E. fonetika vә semantika ilә dә әlaqәdardır.